یا الله

از اثر پی بر مؤثر میبرند

دمید ایــــــــــزد ز روح خود بر آدم بتابید پرتو نورش به دلهــــــــــــــــــا چو هستی بگَـــــــردش در آورد خدا بود روح حق حاکم این جهــــــــــــان بود روح چو نوری در دل نهـــــــــان چو روح غالب جسم بود در جـهــــان بود روح چو جاوید بهر دو ســــــرا بود روح وسیعتر ز هر دو جـــهــان نبینی خـــــــــــدا را تو با چشم ســــر چو چشم دل است چشم پیغمبـــــــری ســــــــــــــرا پردة دل حریم خداست چو آلوده گردد بمـــــــــــــــــا و منی چو خواهی شوی غرق عشق و صفــا آنکه لایق شد به معشوقــــــــش بدان جلوه کرد ایزد چو اندر جــــــــان ما نظر کن تو در خلقـــــــت خود جوان روح و جان مــــــــــــا ز آثار خداست آن کســــــــــــــانی که مرید این درند داده ایزد بر تو عقل و علــــم و هوش چون زتقوا داد بر انســــــــان برتری جو فردا شود روز محشـــــــــــر بپا دهند نامة مــــــــــــــــا چو بر دست ما شویم دست بدامان آل عبـــــــــــــــــــا چو مـــا هر چه داریم ز پیغمبر است حیات و ممــــــــــــات است بدست خدا

نمود خلقت بنی آدم دمــــــــــــــــا دم زعطر خود بداد زینت به گلهــــــــا بجنبید ز روح خدا جسم مـــــــــــــا چو آگه بود از دل بندگــــــــــــــــان خدا آگه باشد ز سرِّ و عیــــــــــــان خداست خــــــــــالق کل هســتی بـدان امـــــــــــــــــانت بود پیش مـا از خـدا چو دریا نگنجد در یک استکـــــــــان برو چــــــــشم دل کن قوی ای پســر که داده تو را در جهـــــان ســروری جدا از دو رنگی و مکــــر و ریـاست شود خوی تو خوی اهـــــــــــریمنی ریاضت بده نفس امــــــــــــــــــاره را داده اندر عاشقی صد امتحـــــــــــــان اختیار جان برفت از دست مــــــــــــا دل خویش تو آئینـــــــــــــه حق بدان هر جفـــا باشد از این نفس و هواست از اثـــــــــــــــــر پی بر مؤثر میبرند غیر از این ره نیست جز راه وحوش گفت بدون علم زحیوان کمتــــــــری دهد مزد اعمال ز نیّات بمـــــــــــــــــا شود روی ما از خجــــــــالت سیـــــاه شفاعت کنند پیش رحمــــــــــان ز ما نگهبــــــــــــان جنّت خود حیدر است ره وصل اوست در نمـــــــــاز و دعا

 

خدایا به زهرای پیغمبــــــــرت
ز احسان رضا را مران از درت

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

رحمت حق

باغـــــــــــــــــبان باید که از راه وفاء چون بروید دانه اندر زیر خـــــاک رهبر مخلوق همیشه خـــــــالق است آدمی چون پـــــــــرتو روح خداست داده عقل و هوش و دست و پـا بر او هر چه نیکوئی به جــــای آرد بدان سرزند از او بدی گــــــــر هر دمی گتر شود عبد نادم از تقصیر خویش گـــــــــــــر نگردد از گنه نادم دغل جزئی از خالق بود انســــــــان بدان آفت علم و عمــــــــــــــل در بندگی قصه ای گویم شنو از عمق جـــــان چون شدند قومش اسیر فتنه هــــــا حق فرستـاد نزد او خود یک ملــک گفت پیـــــــامبر ای فلانی این مکــن گفت ملــــک او را که ای مرد خــدا عشــق تو بر کــوزه ای باشد چنین از شکست کـوزه ای گــشتی غمین چشم باطــــــــن را خدا داده به مــا ما همه مخلوق و او تنـــهـا خداست لشکـــــــــر جهل در ضمیــر آدمی لشکــــر عقل در ستیز با جـــهل ما رحمت حق چون قیام انبیـــــــاست

دامن گــــــــــل را کند پاک از بلاء میکند از عشقِ خالق سینه چــــاک دوری از فتنه نشـــــــــان بالغ است لحظه لحظه غرق طوفـــان بلاست امر به نیکـــــــــیش نموده مو به مو ده برابــــــــــــــر می دهد پاداش آن میدهد مهلــــــــــــــــت بسی بر آدمی از گنــــــاهش بگذرد با لطف خویش میدهد او را جــــــــــــــزای آن عمل بُعد روحانی بود او را نشـــــــــــــان سستی است و تنبـــــــــلی در زندگی بود رسولی کوزه گر اندر جهـــــان قهر نمود و قوم خود کردی رهـــــا گفت که بشکن کوزه هایش یک بیک پیش چشمم حاصـــــــــلم ویران مکن قیمتــــــــــــــــش دادم تو نالانی چرا عشق حق بر بندگـــــــــان خود ببین خلق حق کــــــــردی رها اندر زمین تا بود همچون چـــــــــــــراغ راه ما چشم باطن چشــــــــم دیدار خداست نور تقـــــــــــــوا می برد از دل همی دفع نمـــــــــــــــــاید از درون ما بلا راه و رســــــم زندگی از بهر ماست

 

خلق بدون رهبر از خالق جداست
چون اطاعت از ولی امــر خداست

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

حُب خدا

چو خـــــــــواهی شود راضی از تو خدا بود نصف عقل و خرد در جهــــــــــــان چو خواهی شوی از بدی در امـــــــان به کم قانع باش از خدای جهـــــــــــان هر آنکــــس به روزی کم قانع گشت چو احســـــــــان بدیدی تو از دیگران ز کـــــــسب حلال روزی آور بدست تو پند بزرگـــــــــــــــان دین گوشدار چو خوبی بدیهـــــــــــــــا برد از میان بده سهم یزدان ز امـــــــــــوال خویش مکن ظلم تو اندر جهــــــــان بر کسی مهیّا شو هنگـــــــــــــــــــــام وقت نماز بپرهیز زچــــــــاپلوسی از این و آن بکن دوری از نیش و زخم زبـــــــان بپرهیز زشوخی تو ای با وقـــــــــار تو هـــــــــــــر نعمتی را غنیمت بدان چو خواهی نلغزی تو اندر صــــراط چو خواهی نگــــــــردی اســیــر بلا مبند دل تو بر سحر جادوگـــــــران بپرهیز تو از بخل و کــیـن و هــوا دل خویش نما پاک زظن و گمـــــان چو خواهی که دست تو گیــرد خدا ستم در شهادت بوقت قضـــــــــــــاء چو خواهی شوی رستگار در جهان الهی بدیهـــــــــــــــــــا زمن دور کن

محبت بمردم نمـــــــــــــــــا از وفاء همی مهربانی با دیگـــــــــــــــــران بپوشان تو عیبِ بَدِ دیگـــــــــــــران طلب کن تو روزی ز روزی رسان خدا هم زتقصیـــــــر او در گذشت به نیکی تو جبــــران کن اندر توان ربا خوار شود عــاقبت ور شکست مکن تکیه بر غیر پروردگــــــــار بشوی با عبادت گناهـــــــان ز جان بکن رحم به اقوام و یــاران خویش چو عقبی نیایی فـــــــــــریاد رسی چو جــــــان را بود میل راز و نیاز تو اظهــــار مکن فقر خود ای فلان تمسخر مکن از کسی در جهــــــان برد از میان عفّت و اعتبــــــــــــــار گله از خدا را تو جــــــــــایز مدان بکن امر به معروف و نهی منکـرات تو یاری مظلوم نما از وفـــــــــــــاء بپرهیز تو از کذب و تهمت هر آن بده قرض نیکــــــــــــو به خلق خدا بپرهیز زفحــــــاشی در هر زمان بکن حــــــــــــــــــاجت والدینت روا شود باعث حبس بـــــــــــاران رضاء بگف گیر تو افـــــسار نفس در نهان به لطفت دلـــــــــــــــم خانه نور کن

 

چو فردا رضا سر برآرد زخـاک
نمـــــــــا نامه اش از گنه پاک پاک

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

حدیث 1

خلقت هستی ز اضداد است بدان

خلــــــقت هستی ز اضداد است بدان ذات حق تنها بود از ضد بـــــــــری حق و باطل گرچه هـــــمراه همند حق بود اندر مثـــــــــــال آب روان باطلست همچو حــــــباب و رفتنی اگر از مـــــــــــــا ببرند بند از بند نگردد جنگ و صلح با هم مسـاوی کجا عقل و هوس باشد مســـــاوی کجا مؤمن با فاسق مســــــــاویست حلال کی با حرام گـــــردد برابر نگردد منّت و احســـــــــــان برابر نباشد کور و بینا گر مســـــــاوی زمین شوره آبادان نگـــــــــــــردد نباشد رشوه هرگز مثــــــــل ایثار کجا اخلاص بود عــــین دورویی نباشد نور و ظلــــــمت مثل و مانند مباد زخم زبـــــــان از راه خویشی کجا عاقل نماید هــــــــرزه گویی کجا نیرنگ بود عـــــــین صداقت چو زیبایی نبــــــــــاشد مثل زشتی محبّــــــــــــــت کی بود مثل جدایی کجا تعجیل بود مثل صبــــــــوری کجــــــــــا پیری بود عـین جوانی دل آنگه می شود و اصـل به یزدان تو باید رمـــــــــــز این معنی بدانی برو در کربلا گــــــــر می توانی

حق و باطل – نور و ظلمت – جسم و جان چون ندارد احتیاج بر دیگـــــــــــــــــری دائمـــــــــــــــــــــــــاً در ضد با یکدیگرند باطلست همچون حبــــــــــــــاب روی آن حق بمــــــــــــــــــاند چون همیشه ماندنی نگردد عشق و نفــــــــــــــرت مثل و مانند کزین آباد آید ز آن خـــــــــــــــــــــرابی هوس باد است و عقل همچون چـــــراغی کجـــــــــــــــــا طاووس مانند کلاغیست نگردد خیر همی همســـــــــــــــان با شر کجا دشمن بود عین بـــــــــــــــــــــــرادر کجا دریا بود عین ســــــــــــــــــــــــرابی بهاران با خزان همســــــــــــــــــان نگردد کجا خوابیده هوشیـــــــار است چو بیدار کجا عزّت کجــــــــــــــــــــــا بی آبروئی کجـــــــــــــــــــــا آزاده باشد عین در بند مبــــــــــــــــاد گرگ درنّده همچو میشی بســــــــــا زشت خو که دارد حسن رویی کجـــــــــــــــــــــا اسراف بود عین قناعت کجا کـــــــــــــــــرکس شود مرغ بهشتی کجا شاهی بود عین گـــــــــــــــــــــــدایی کجــــــــــــــــــــا نزدیک بود مانند دوری کجـــــــــــــــــــــــــا عاقل بود مثل روانی که پاکیزه شود از ضد ایمـــــــــــــــــــان که غیر حق کسی نیست جــــــــــــاودانی دلی خفته در آنجــــــــــــــــــــــا جاودانی

 

نگنجد به یک دل دو ضد ای رضـا
گهی جای عشق است و گاهی هوا

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

تفاوت چشم دل با چشم سر

چو روزی در بین یک انجـــــــــمـن سخن گویم از انطباق با شمــــــــــــا نشاید بزرگ راز کوچک بجــسـت نگنجد به خورشید چون آسمــــــان چو با چشم سر بنگـــــری آن جهـان برو چشـــــــم دل کن قوی ای پسـر در این قلب مادی یک مشت فضــاست به این زخم شمشیر بود کارگـــــر بلی وسعت ذهـــــــــن و دل این نیست ولی هرچه هست بُعد رحمـــــانیست مطابق نگـــــــــــــردد ریز و درشت مطابق نگــــــــــردد چو کوه ذرّه را نبینی به دنیا تو این اتّفـــــــــــــــــاق ولی بُعد باطن ز ظاهر ســــــر است بود وسعت دل چون آسمـــــــــــــــان نبینی خــــــــــــدا را تو با چشم سر بود چشم سر چـــــــــــشم حیوانیت چو ظلمت بگیرد در دل قــــــــــرار شود چشم دل کور زفسق و نفــــاق پس پرده دیدن نه چشـــــم سر است بود مانع چشـــــــــــم دل چون هوس تو باید بــــــــــــــبری نفس از هوس

چنیــن گفت شهید مطهّــــــــــر سخن که بــاشد راه شنــــــــــــــــــاخت خدا نیایــد به علم این سخت خود درـست نبیــنی تو دریا در یک اســــــــــتکان جــواب آیدت لن تـــــــــــــرا نی بدان نبینی پس پرده با چشـــــــــــــم سـر ولی وسعت دل عـــــــــــرش خـداست به آن نیش و زخم زبـــــان کرد اثـر خداداند و بس که عـــــقل تو چــیست جدا از مرامهای حیوانیســــــــــــــــت یکی مرده کرد زنده دیگـــــــر بکشت ترحّم نشاید زگـــــــــــــرگ برّه را بزرگ را مبـــــاد بر کوچک انطباق بلی روح انســـــان از این برتـر است نگنــــــــــــــــــجد به گنج سینـه بدان چو داده به تو چشم باطن پســــــــــر بود چشم دل چشم روحــــــــــــــانیت کند نور تقوا از دل فــــــــــــــــــــرار هوس ها بود آفت این چــــــــــــــراغ که چشم دل از چشم سر ، برتر است کند مرغ ایمـــــــــــــان همی در قفس بود تـــــــــــــزکیه راه اصلاح و بس

 

بود چشم دل چشم پیغمبــــــــری
که داده تو را در جهان سروری

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

طبیب دردِ دردمندان

رسید ماه ربیع الاول عالم گلستــــــــــــــــــان شد زخورشید وجودش پهنة هستـــــــــــی مـنوّر شد امیر حُسن و سلطان وفا از غیب نمـــــــــــایان شد عجب روزی عجب سالی عجب مولود چون ماهـی زمین بس شادمان و خرّم و حاصل فـــــــراوان شد زحُسن خُلق و خوی او بهاران در بهـــــــــــار آمد قلــــــــــــوب آدمی گردید بسی از گفته اش بیدار تمام هست و نیست خود فدای حی سبحـــــان کرد گذشت از آســـــــمان و پا گذاشـت اندر حریم یار طبیب درد دردمندان به حکـــــــــــــــــم ایزد دانا به لطف حق زدوده او ز دلهــــــــــا هر بلا و نیش امامت را نموده بعد خویشتن صــــــــــــاحب امضاء عیان گشت بر ملائک ناز شصـــــــت خالق هستی بگو تبریک و تهنیت به روح پــــــــــاک عبدا... بلبل عرش الـــــــــــــــــــهی بس خوش آواز آمده هرگز این زنجیر عشـــق از هم نمی گردد جدا اهل بیتش چون کلید قفل درهـــــــــــــــای بهشت

گُلی با عطر و بوی باغ جنّت خود نمایـــــــــــــان شد ولی ا... اعظم آن امیر عشـــــــــــــــــق هویــداء شد خلیل ا... ثانی بین که در عالــــــــــــــــــــم پیــدا شد زنورش گشت ویرانه بسی کاخ ستمشــــــــــــــــاهی زابر رحمت یزدان کویر خشک گلستـــــــــتــان شد نسیم عشق وزید و گل به شوره زار ببــــــــــار آمد بُت و بتخانه ویران شد بدست احمد مختــــــــــــــــــار بُت جهل را شکست و عقل و ایمان را نمـــــــایان کرد بمعراج دید پس پرده عجایبـــــــــــــــــها همـی بسیار گذاشت بهر هدایت تا قیـــــــــــــــامت نسخه ای خوانا به خلق و خو نموده رام همی گرگ ها را چون میش بود این وحی روحـــــــــانی که ایزد کرد بر او املاء پدید آورده انســـــــــــــــــانی بدور از زشتی و پستی بر این مولود بی همتا که بـــــــــاد در خلق و خو یکتا اهل عالم را بگوئید محـــــــــــــــــــــــــــرم راز آمده ما بدنبال محمدص سوی حق او رهنمــــــــــــــــــــــــاء راهنمائی میکنند ما را بسوی سرنوشــــــــــــــــــــــت

 

آنکه نزدیکتر زجان باشد رضا در یک کلام
پیروی از راه قــــــرآن و رسول است و امام

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

 

بعثت

شوید بیدار ای بُت پرستان زخواب رســـــولی امّی زبین شمــــــــــــــــا بشیــــــــــــــر و نذیر و ختم رُسُل چون نمود انتخابش خدای جهــــان ســـــراج منیر است و نور خداست شکست بُت زبتخانه هــــــــا با دلیل به همّت نمود دین اسلام بپـــــــــــا به اخلاق و قرآن نمود رهبــــری نمود خانه کفــــــــــر روشن بدین زمیـــــــــــــم محمّدصمحبت دمید زمیم دوّم ملــــــــــــک دین شد بپا از آن باد تشدید بر فوق میــــــــم خدایا بحق رسول جهــــــــــــــــان الهی نمـــــــــــــــــــا دشمنانت ذلیل

چو ایزد نموده رسول انتخــاب نموده پیامبر خدا بر شمـــــــــا بود فخر عالــــم محمّد چو گُل شیـــاطین مأیوس شدند آنزمان حبیب خدا خاتم انبیــــــــــاست نمود دشمنـــــــــان حقیقت ذلیل بزد مهر تائید در کــــــــــربلا نیاید زبعدش چو پیغمبـــــــری بداد درس اخلاق بر مسلـــمین زحــــای محمّدص حریّت جهید ز دالش دلهــــــــــــا بشد با صفا که جای عدویش بود در جهیم رسان تو ظهور صــــاحب زمان بحق محمّـــــــد که بودت خلیل

 

خدایا تو توفیق بده بر رضا
اطاعت زقرآن و آل عبـــــا

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

حدیث2

فرزند کعبه

چون علی پا در کف کعبه نهـــــــــــــــاد علی میهمان و یــــــــــــــــزدان میزبانش نمودش فاطــــــــــمه چون رو به دیوار چو شد ده ساله از بابــــــــــــــــا جدا شد نبوت بر محمد حق عطـــــــــــــــا کرد شد شکوفـــــــــــــا دین اسلام خود بلی نفس بــــــــــــــا یا علی در سینه هر دم دلــــــــــــــــــم با یا علی شوری گرفته دل و جانم شود با نام او شــــــــــــــــــاد هر چه مـــــــا داریم زخون حیـدراست مس کشید با تیغ و بر خون کـرد وضو پرده کذب مناــــــــــــــــــــــفق را درید علی از هر دو عـــــــــــالم بی نیاز است ندیدم مثل حیــــــــــــــــــــدر مرد راهی چو فــــــــرق پاک او چون غنچه واشد زنور گفته اش دلهــــــــــــــــا جوان شد زخون او ولایت ماندگــــــــــــــار است علی فرمـــــــــــــــــــانده اهل یقین است علی پوسته زمغــــــــــــز دین جدا کرد علی مانند هارون با وفـــــــــــــــــاء بود دل و جان هدیه کرد بر جان جانـــــــان همه عالم بگردی گـــــــــــــــر سراسر اگر فــــــــــــــــرق علی از هم جدا شد زصبرش جمله عالــــــــم گشته حیران خــــــــــــــــدا داند علی را دوست دارم زخم عشق او من مست مستـــــــــــــــــم بیا ای دل به حیدر اقتــــــــــــــــداء کن

با خود آورد او پیــــــــــــام عدل و داد علی چون ماه و کعبه آسمــــــــــــــانش شکــــــــــــــــافی در دل آن شد پدیـــدار همه عمر همنشین مصطـــــــــــــفی شد علی مردانه اوّل اقتـــــــــــــــــــداء کرد از شکاف کعبه و فـــــــــــــــــــرق علی کند بیرون زدل هر درد و هر غـــــــم زهر ما و منی دوری گــــــــــــــــــرفته چو رمز بندگی او یاد مــــــــــــــــــا داد خون حیدر از رگ پیغمبـــــــــــر است تا دهد بر شیعیـــــــــــــــــــــانش آبــرو مادر دهرمثـــل او دیگــــــــــــــــــر ندید چو مرگش با شهــادت در نمــــــاز است محمـدص همچو خورشید او چو ماهی دل غمدیده را مشکل گشــــــــــــــــا شد اگر چه جسم او در خـــــــاک نهان شد مطیع او مطیع کردگـــــــــــــــار است امیـــــــــــــد و آرزوی مومنـــــین است نفاق و فتنه هـــــــــــــــا را بر ملا کرد ولی حــــــــــــــــــــق ز بعد مصطفی بود خدایش بر گــــــــــزید در جمله یاران نبینی مــــــــــــــــــــرد دانائی چو حیدر خط پیشــــــــــــــــــــــانیش قبله نما شد گــــــــــهی گوشه نشین گه شیر میدان بود در هر دو دنیـــــــــــــــــــا اعتبارم بخود میبـــــــــــــــــــــالم و یکتا پرستم زهر لهـــــــــــو و لعب خود را رها کن

 

رضا بیدار شو از این خواب فانی
بـــــــــــــزن دم از علی تا میتوانی

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

 

فضائل صلوات

چنین آمد اندر کتــــــــــــــــــــاب خدا محمّد ص چـــــراغ خداست در زمین خدا داده بر او عزّت تمـــــــــــــــــام زبان چون بصلوات معطــــــــــر شود خدا داده ما را پیامی چنــــــــــــــــــان ملائــــــــــــــک همه جملگی هم صدا چو صلوات عبادت بود در جهـــــــان بماند چو نیکی زما یادگــــــــــــــــار زصلوات شود شــــــــاد از ما رسول زصلوات ببخشند گناهــــــــــان زما زکبر و ریاء پاک ســـــــــــازد دلت بصلوات دلت خــــــــــــــانه نور کن دهد رونق اندر مجـــــــــــالس عیان شود مانع غیبت اندر زبـــــــــــــــان زصلوات شود آشکـــــــــــار نورها بیاد آورد آنچه از یـــــــــــاد رفت کند رنگ دلـــــــــــــــــها رنگ خدا رهاند تو را از جهیم هر زمـــــــان کلید در صلح و ســـــــــــــازش بود کند دفع چو تلخی مــــرگ از شما مقدم بر دعـــــــــــــا دارش همیشـه چو صلوات فرستادی بر آن خلیـل بگو با صدای بلند در جهــــــــــــان الهی بر آن اهــــــــــــل بیت رسول خدایا زصلوات بر آل عبــــــــــــــا

که صلوات فرستید بر آل عبـــــــا بشــــــیر و نذیر است و نور مبین بود بعد قـــــــــــرآن صاحب کلام همــــــه خوی تو خوی برتر شود محمّد ص بود ختم پیغمبـــــــــران فرستید صلوات بر آل عــــــــــــبا بپوشد بدیهای ما بندگــــــــــــــــان عبادت بود پیش پروردگـــــــــــار شود هر دعایی که کــــردیم قبول محمّد ص شود شافی اندر جــــــزا بود روشنی بخش در منـــــــــزلت نفاق و بدیهـــــــــــــــا زدل دور کن بود سنگ میزان اعمـــــــــــال بدان منوّر نماید دل مومنــــــــــــــــــــان زنورش نزدیک شود دورهــــــــا کند در دو دنیــــا تو را خوشبخت زدلها شوید بسی فتنه هـــــــــــــــا هدایت نماید بباغ جنــــــــــــــــــان نجات تو از کین و آتـــــــــش بود عطش دفع نماید به روز جـــــزاء چو سر سبزی شــاخه باد ز ریشه بنوشی تو از چشمه سلسبیـــــــــل درود بر همه جمله پیغمبـــــــران عبادات ما بندگـــــــــــــان کن قبول بده برمریضان عــــــــــــــــــالم شفا

 

رضا دمبدم گو تو خود این کلام

درود بر محمّد^ص و آلـــش مُدام

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

قامت عشق

گفته در قرآن خداوند جلـــــــــــــــــــیل ای محمّد (ص) خـــــــــــــــاتم پیغمبران آنچه توگـــــــــــوئی همه وحی خداست حُب اهـــــــــــــــــل بیت تو مقصود ماست عشق به اهـــلبیت کند تقوا فـــــــــــزون گوبرامت ای منـــوّر همچو مـــــــــــــــاه بعد من باشند شمـــا را رهنــــــــــــــــــما یاد کن ای شیعه تو از کــــــــــــــــرببلا تن سپردند جمله بر تیغ جــــــــــــــــــفا از بَرِ احیاء دین کردند قیــــــــــــــــــام زندگی با فاسدین خود بند گیـــــــــست مُهر رسوائی زدند در کــــــــــــــــربلا این سخن خود گفته پیغبـــــــــــــر است هر شهید روزی خـور خان خــــــداست هر که باشد پیـــــــــــــــــــــرو دین نبی استقامت ضامن اندیـشه هـــــــــــــــــاست امر به معروف اسـت کار باغبــــــــــــان باغ بدون باغــــــــــــــــــبان ویران شود باغبـــــــــــــان باغ هـستی چون خداست هر که پا بر عتـــــــرت و قــــرآن زند گر همه عـــــــــــــــالم شود زیر و زبر چون حسین ع است بنده خــــــــاص خدا شد قیامش تا قیامت ماندگـــــــــــــــــــار عاشقی از اهلبیـــــــــــــــــــــــت آموختم در دفاع از دین بپا خیز ای رضــــــــــا

لب فـــــــــرو بند از کلام بی دلیل گوبه نرمی تو سختن با مـــردمان حُب اهلبیت تو دستور مـــــــــاست یک دلیلش آیت تطهیـر مــــــــاست خدعه و نیـرنگ کند از دل برون سنّت پاک مرا آرید بجـــــــــــــــــا عترت و قرآن تا روز جـــــــــزاء غرقّ خون بین اهلبـــــــیتِ مصطفی تا به خون خویش بشویند فتنه هــا داده اند بر جمله عالم این پیــــــــام چون شهادت راه و رسم زندگیـست جمله بر پشیمــــــانی شرک و ریاء خون پاک هر شهید زعالم سراست نقش او تبلیغ کار انبیــــــــــــــاست استقــــــــــــامت بایـدش در دین همی سبزی هر شاخه ای از ریشه هاست با حَرَس منکر کند ویران هـــــر ان رشد آفات و بلا آســــــــــــــان شود جانشینش اهلبیت مصطــــــــــــفاست آتش اندر عالــــــــــــــــــم و آدم زند بر ندارد شیعه ز آن دو دست پســر حق از او راضی و او از حق رضـــا در جهاد با ظالمین روزگــــــــــــــار خام بودند پخته گشتـــــــم ، سوختم گر که هستی شیعه آل عــــــــــــباء

 

این بود از گفته پیـــــر خمین
قامت عشق خداست حُب حسین

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

حدیث3

شرار عشق

عشق یعنی نقطه اوج کمـــــــــــــــــال عشق یعنی وحدت اندر جسم و جـــان عشق یعنی دست و پـــــا در خون زدن عشق یعنی شور و شیـــــــــــــدائی دل عشق چو نور و دل بود خورشید جان عشق دهد بر هر دل پــــــــــاکی جلاء عشق یعنی فــــــــــــــانی معشوق شدن عشق یعنی کوله بــــــــــــــــار بندگی عشق بود چون بازوان بوالــــــــحسن عشق بود آن گنبد مینــــــــــــــــای دل عشق یعنی تشنه لب اندر نمــــــــــــــاز عشق یعنی بی سر و از خود رهــــــــا عشق بود چون حُسن یوسف با وقـــــار عشـــــــــــــــق یعنی با لب تشنه در آب عشق یعنی قطع دست و چشـــــــم و پا برو چون عاشقِ مشتــــــــــــاق کویش سحرگاهان به کوی عشق سفــــر کن ز سوختن پُخته می گردد چو هر خام چو ابــــــــــراهیم به آتش اندرون شد چنان آتــــــــــش نمود سرد بر خلیلش اگــــــــــــــر سوختن بود از بهر پاکی چه کــــــــــــردی با خلیلت ای خداوند کجا تیغ از گلو وامـــــــــــــانده گشته کدام عشق برتر است از عــشق فرزند بت و بتخانه کار نفـــــــــــش دون است دهد عشق تو را عـــــــــــــــزّت و آبرو بیــــــــــــــا ای دل بر این کشتی نشینیم شرار عشــــــــــــق اگر از جان فروزد اشاره کرده در قــــــــــــــــرآن به آیت

پر توی از نور پــــــــاک ذوالجـــلال صافی از اَبر گُنه چون آسمــــــــــــان قطعه قطعه چون شهیـــــــــــدان وطن دل بدون عشق چُو کشـتی غـــــرقِ گِل پرتو نورش کُند دلهـــــــــــــــــا جوان چون بود عـــــــــاشق گرفــتــــار بلاء مست آن خـــال و لب و گیســـــــو شدن نیست بدون عشــــــق اُمیــــــــد زندگی میـــــزند هـــــــر دم که او گویـد بزن بی وضو وارد مشو گـــــــردی خجـــل سوی معشـــوق بر زدن با فــــــــرق باز ناله کـــردن در درون قعــــــــــــر چاه باقی و جاوید همی در روزگـــــــــــار آب فــــــــروریختن همی بر روی آب با لب و دندان علـــم کـــــــــــــــردن بپا بزن هــــــــــر دم زدل بوسه بـــرویش نهــــــــــــــل عشق به آب دیده تــر کن دل عــــــــــــــــاشق بود پیوسته در دام به لطــــــف حق سلامت ز آن برون شد که عالــــــــــــــم گشته حیران دلیـلش خلیل را ز آتــــــــــــش کینه چه باکی که حــــــــاضر شد ببّرد سر زفرزند کجـــــــــــــــا پیغمبری درمانده گشته همــــــــــــان عشق آفرین ذات خداوند دل عــــــــــــاشق دمادم غرق خون است بیک لحظه جـــــــــان را کند زیرورو جمــــــــــــــــــــال روی آن دلبر ببینیم تمــــــــــــــــــــــام هستی عاشق بسوزد بود سلطـــــــــــــــــان عشق شاه ولایت

 

رضا عاشق کشی رسم خدائیست

نشان و خلـــــــــــعت مرد الهیست

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

فرازی از وصیت حضرت علی(ع) به امام حسن(ع) از نهج البلاغه

حسن جـــــــــــــان توای نور چشم نبـی تو ای قلب زهرا سروجنـــــــــــــــــــان به سختی گذشت عمر من در جهــــــــان سفارش کنم من تو را هــــــــــــر زمــان دل خویش بدور دار ز هـــر فسق ولــغ سر و جان بفـــــــــــــرمان یزدان سپــار بگیر درس عبـــــرت بس از روزگـــار بپرهیز زنیــــــــــــــــــرنگ نفس دنـی بیندیش بر احــوال پیشینیـــــــــــــــــان چه دانی که فــردا چه گــــــردد عیـان نما امر به نیکی تـــو اندر جـــــــــــــهان بکن دور بدیها بدســـت و زبــــــــــــــان نما دوری از نیـــش و زخم زبــــــــــان نما کـــسب دانش تو اندر جهـــــــــــــان هر آنچه که خواهی زیـــزدان بخـــواه مشو تو بدنیـــــــــــــــــا نومید و ســــرد مناجات نمـــــا با خدای جهـــــــــــــــــــان حسن جـــان دل تو جوان است و پــــــاک هر آنچه کشــــیدم من از روزگــــــــار هـر آنچه به سختی بدستـــــــــــم رسید مــــران تو فقیـــــــــران از خود به نیش حیــــات و ممـــــــــــــات است از آن خـدا تو مسپسند بدیهـــــا بر دیگـــــــــــــــران بکن دوری از عجب و هر فخـــــر و ناز بود راه تو بـــــــــــــــــــــس دور و دراز به نیکی تو توشه بهمــــــــــــــــــــره ببر چو نیکی بشویــــــــــــــــــــــد بدی تو را هر آنچه باشد در عرض والسمــــــــــاء بدیها تبدیل به احســــــــــــــــــــــــان کند بود اگه از سرّ ما بندگــــــــــــــــــــــــان به نیکی عمل کن تو با دیگــــــــــــــــران بود راه تو رفتنی عــــــــــــــــــــــــــاقبت همه ملــک هستی چو اندر فـــــــــــــناست مبند دل بر امــوال و دارائیـــــــــــــــــــــت به کم قــــــــــــــــانع باش از خدای جهـان بپرهیـــــــــــــــــز تو از لغو و بیهوده ها هر آنچه کــــــــــــــه داری قدرش بدان بپرهیز زاسراف اندر جــــــــــــــــــــهان بسا حـــــــــرص و کوشش که آرد زیان مگو سرِّ خویشتن به بیگانگـــــــــــــــــــان مکن تو درشتی با مردمــــــــــــــــــــــــــان رها کن دل از آرزوهــــــــــــــــــا هر آن بیندیــــــــــــــش بر آنچه که دادست خدا به نیکی بدیهــــــــــــــــــــــا تو جبران نما مشـــــــــــو دوست با دشمن دوست خویش عدو را به نیکی تو احســــــــــــــــــان نما فـــــــــــرو برهمی خشم خود را هر آن کسیـــــــــــــکه دلش باد بتو خوش گمان کسیـــــــــــکه به عجب از تو دوری کند مکن اعتمـــــــــــــــــــــاد بر منافق هر آن بفکر خود هستند اندر نهــــــــــــــــــــــان زطغیان نما حفظ تو خود جــــــان خویش به پیوند تو با دوستی با دیگـــــــــــــــران کسیـــــــــــــــکه کند شاد و خندان تو را دو نوع روزی بادا تو را در جهـــــــــــان بود روزی دیگــــــــــــــــــــــرت اینچنین چه زشت است تواضع بوقت نیـــــــــــــــاز بدنیـــــــــــــــــــــــــــا تو عقبی اصلاح نما شنو پند بــــــابـــــــــــــا تو با عقل و هوش دل خویش زهــــــــــــر درد و رنج و بلاء چو عقل و خـــــــــــــــــــــرد شد ره آدمی کسیــــــــــــــــــکه کند دوری از راه حق چو خویشــــــــــــان بود دوست نیکو بدان هــــــــــــــــــــــوا و هوس دشمن آدمیست بسا دور که نـــــــــزدیک زنزدیکتر است کسیکه ندارد دوست در جهـــــــــــــــــــان کسیــــــــــــــــــــــــکه بپوشد ره حق بدان بزن جنگ به ریسمـــــــــــان حق در جهان هر آنکس بد و خوب یکســـــــــــــــان کند چو حــــــرص و طمع شیوه خواستن است تو فرصت غنیمت شمار هــــــــــــــر زمان بکن دوری از جــــــــــــــــاهلان هر زمان بریدن زنادان دانــــــــــــــــــــــــــــــائیست مبند دل بدنیا و چرخ زمـــــــــــــــــــــــــان کسیـــــــــــکه بمفصود خویش دست نیافت زشاهـــــــــــــــــــان چو اندیشه تغییر کند بیندیش تو در ره بر همــــــــــــــــــــرهان بپرهیز زهر خنده نابجـــــــــــــــــــــــــــا بپرهیــــــــــــــــــز تو از مشورت با زنان زنان را تو امــــــــــــر کن به حفظ حجاب زنان را بدور دار زکـــــــــــــــار-گران اجازه مده غیر شفــــــــــــــــــــــاعت کنند بدور دار دل خود زظنّ و گمـــــــــــــــان تو تقسیم نمـــــــــــــــا کار بر اهل خویش تو خویشان گـــــــــــــرامی بدار هر زمان کنند یاریت در جنگ با دشمنـــــــــــــــــان تو با یاد مـرگ دل ز دنیـــــــــــــــــــــا بکن تو را میسپارم به یکتــــــــــــــــــــــــــا خدا برای تو خواهـــــــــــــــــــــــــم زذّات خدا

شنو چند وصیّت زبــــــــــــــــــــابت علی وصیّت نمایم تو را اینچنـــــــــــــــــــــان مهیّا شدم بهر عقبی عیـــــــــــــــــــــــــان بود بهترین توشه تقـــــــــــــــــــــوا بدان اطاعت نماز امر و فـــــــــــــــــرمان حق دل خود به ذکر خـــــــــــــــــدا زنده دار تو هر فرصتی را غنیمـت شمــــــــــــــار نباشی تو اندر جهان ماندنـــــــــــــــــــــی که بگذشت در عالم همه عمــــــــــرشان تو عقبی بدنیا از دست مــــــــــــــــــــران بکن دوری از سنّت گمرهـــــــــــــــــــان جهاد کن با نفس و با دشمنـــــــــــــــــــان سپار نفس خویشتن بحق هـــــــــر زمان تحمّل بیاور به سختی هــــــــــــــــر آن چو یاس از خدا باد کفـــــــــــــــر و گناه بگیرد درس عبــرت زهـــــر نیک و بد طلب کن تو روزی ز روزی رســــــــان بیفشان در آن بذر نیکی چو خــــــــــاک دهم پند تو را چونکه آید بکــــــــــــــــار تو را دادم و گشت مویم سفــــــــــــــــیـد نظر کن بر احوال اقـــــــــوام خــــویـش چو او صاحب ماست بهر دو ســــــــــــرا چو مپســــــندی آنچه نخواهــــی تو آن که تا بین مردم شوی سرافــــــــــــــراز در این ره بسی توشه باشد نیـــــــــــــاز نداری زفردای خود چون خبـــــــــــــر به نیکی بکن پاک دل از هـــــــــــر گناه بود صاحب اصلــــــــــــــــــــیش آن خدا بسی مزد احســـــــــــــــــــان چندان کند چه ظاهر چه باطن در هـر زمــــــــــان که ماند زتو نام نیک جـــــــــــــــــاودان تو را خلـــــــــق نمود حق برِ آخـــــرت بیندیـــش بمرگی که اندر خفـــاســــــت بتــرس تو از آن روز تنهـــــــــائیـــــــت مکــــــــــــن هـمنشینی تو با ناکســــــــان مکن دل تو آلـــــــوده فتنه هـــــــــــــــــــا که محتـــــاج نگــردی تو بر دیگـــــران سعـــــــادت بود در قنـــــــــــــاعت بـتدان تو پُــــر گــــفتنیــــــــــــــــها بیهوده دان به نیکـــــــان به پیوند در هر زمـــــــان که زشـتی خوی تو گــــــــــردد عیـــان چو عقـــــل و خرد را بــــرند از میــــان رســـــــد آنچه تقدیـــــــــــر باشد تو را به نـرمی درشتــی تو آســــــــــــان نمـــا چو مأیوس ســازی دوستــــــان زخویش درشتی به نرمی تو جبــــــــــــــران نمـا ندیدم چو شیـــــــــــــرینتــر از آن بدان مرنجــــــــــــــان دل او زخود در جهـان بدل گــــــــــــو به عجبش صبوری کنـد نبــــــــــــاشد چو خیری در این مردمـان خیــــــــــــــــــــانت بود جمله افکارشـان زمانه نمــــــــــــــــــا تو بسی رام خویش بخیل گــــــــــــــر نبخشد ببخشش عیان نگردد ســـــــــــــــــــــزاوار درد و بلاء یکی آنکه هستی بدنبــــــــــــــــــــــال آن که گـــــــــــــــــــردد بدنبال تو در زمین چو طغیان و عصـــــــــــیان زهر بی نیاز مکن زاری بر از دست رفته هـــــــــــــــا که باشد همی فـــــــــــرق انس و وحوش زهر سستی و تنبلی کـــــــــــــــــــن رها رهـــــــــــــــــــاند او را زهر نوع غمی شود نفس او خود گرفـــــــــــــــــتار لغ چو باشد دل او یکی با زبـــــــــــــــــــــان بلی دشمـــــــــــــــــــن پست و نادیدنیست چو بیگانه ای که زخویشــــــان سراست بود در وطن عین بیگانگـــــــــــــــــــــان شود تنگ باریک رهش در جهــــــــــــان که سازد تو را بی نیاز از کســــــــــــان به نیکی بدی کی جبــــــــــــــــــــران کند نداشتن گهی بهتــــــــــــــر از داشتن است تو توفیق بخواه از خدای جهـــــــــــــــان بپیوند تو با عــــــــــــــــــــاقلان در جهان چو پیوند با او رسوائیـــــــــــــــــــــــست چو باشد بدیها درونش نهـــــــــــــــــــــان نشاید که رو از درحق بتــــــــــــــــــافت زمانه رأی شاه تفسیـــــــــــــــــــــــر کند بپرس قبل خانه زهمسایگــــــــــــــــــــان چو تحقیر کند بین مــــــــــــــــردم تو را به سُستی گراید تصمیمشـــــــــــــــــــــان نما احترام بر زنان با حســــــــــــــــــــاب که ظلم بزرگیست بر آنهــــــــــــــا بدان مبادا که از حدّ تجــــــــــــــــــــــاوز کنند مکن بدگمــــــــــــــــــــانی تو خود با زنان که هر کس وظیفه بداند زپیـــــــــــــــش تو را بال و پر باشند اندر جهــــــــــــــــان تو را اصل و ریشه باشند هـــــــــــــــر ان چو ویرانه گــــــــــــــــــــردد باغ و چمن نگهـــــــــــــــــــــــــدار تو باد زهر نو بلا همی خیــــــــــــــر و نیکی به هر دو سرا

 

الـــــــــــهی به خون دل مرتضی
بگیر در دو دنیا تو دست رضا

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

حدیث5

فرازی از وصیت حضرت علی(ع) به امام حسین(ع)» (تحف العقول)

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

فرازی از خطبه 184 نهج البلاغه «صفات پرهیزکاران»

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

«عشق یعنی دیدن نادیدنی»

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

«علل سلامت جامعه»

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

نهج البلاغه

فرازی از حکمت 149 و 150 «خودشناسی و تضادهای درون»

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

«علل سقوط جوامع»

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

«همّت هر کس بود زائیده سرّ درون»

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

«چشم دل بینا نما آینده بین از راه دور»

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

«چشم دل بگشا پس پرده نگر»

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

«چشم دل آئینه ایزد نماست»

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

دانشجوی دانشگاه آزادم

دانشجوی دانشگاه آزادم تو شهر غربت جیبم گشته خالی پول کتاب و شهریه ندارم پول توجیبی و کرایه خونه شبها تا نزدیک سحر بیدارم از سایة صاحبخونم میترسم شام و ناهارم ماستِ یا پنیره از پدر و مادرم خیلی دورم همش بفکر بابا و مامانم با یاد خواهر کوچولو تو خونه دلم برا بابام خیلی میسوزه وقتی که بابامو غمگین می بینم قرض و قوله کرده برام ز چند جا یوقت نشد منّت سرم بذاره قدر بابامو من حالا میدونم بابام خیلی صبور و سر به زیره به من میگه طاقت بیار صبور باش اگه تا آخرِش دوام بیارم

بی پول شُدم خدا برس بدادم رو موکت مینشینم جای قالی دنبال کار میگردم و بیکارم ندارمو و پیاده میرم خونه درس میخونم تا نمره کم نیارم صداش میاد من مثل بید میلرزم از تنهایی دلم خیلی میگیره چکار کنم دانشجو ام مجبورم بابام دو جا کار میکنه میدانم اشکم سرازیر میشه روی گونه چون دیدم کفشِشُو داره میدوزه خجالت میکشم از او شرمگینم فداش بِشم خیلی مردِ ماشااله با اینکه خیلی قرض و قوله داره گاهی تو دل براش دعا میخونم سنّی نداره اما خیلی پیره از تنبلی تو زندگی بدور باش تازه لیسانس میگیرم و بیکارم

 

اما به نومیدی ایمان ندارم
امیدوارم به لطف کردگارم

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

عشق وطن

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

نماز جلوه بندگی خداست

شنیدم زمـــــانی در یک انجــــــــمن یکی گفت نمــــــاز را علّت ز چیست بگفتـــــــــــــا مر او را در یک کلام بیان کرد برش داستــــــــــــان خلیل چو او را به آتش در انداختنـــــــــــد چو پاکیزه بنمود ز شرک سیـنه را چو گفتــــــش مسوزانی این بنـده را به رویا شنیدش پیــــــــــــــامی دگر گـــــرفت تیغ و مردانه آمد به پیش نبّرید گلو کارد به حکــــــــــم خدا بشد اشک جـــــــاری زچشـم خلیل نبُود آگه از سّــــــــــر یزدان پاک بیامد ندایی ز عــــــــــــــرش جلیل مبّر سر ز فــــرزند نیک و جوان مبر سر ز فــرزند خود ای رسول بنا کرد به فرمان حق کعبــــــه را گر او را نبود اشک و آه و دعـــا نگفتـش چرا این یا آن کنــــــــــــم گذشت در ره حق ز فرزند و جان چو غیر از خداوند یکــــــــتا ندید نماز را مباد ریشة فلـــــــــــــسفی نماز است تشکّر ز یزدان پـــــاک نمازی که با کبر و مســــــتی بود نمـــــــاز است بلوغ روح و روان نماز است فریاد ما خاکـــــــــــیان نماز است دری از بهــــــــشت خدا نماز است بالاترین ذکـــــــــر حق نماز بندگان را دگرگون کـــــــند نماز است شوینـــــــــده ی هر بدی نماز جلوة بندگی خـــــــــــــداست بدون نماز است عبــــــــــادات لنگ نماز می دهد عــــــــــــزّت و آبرو نماز است نگین و دل انگشــــــتری هر آنکس نماز را سبــــک بشمرد برو تیشه بر ریشة دین مـــــــــزن بود جان ما را بر آن می نـــــــــــیاز خدایا تو توفیق بده بر هـــــــــــمه نماز تو آنگه بماند بجــــــــــــــــای

شهید مطّهر چنین گفت سخـــــــــــن بود ریشه اش فلسفی یا که نیــــست نشان تسلیم ماست والســـــــــــــــلام شکست بت ز نمـــــــــرودیان با دلیل ز هر سو بر او شعله هـــــــــا تاختند نمود سرد بر او آتـــش کیـــــــنه را گلستان شد آتــــــش به لطف خــــــدا که باید ببـــــــــــرّی تو سر از پسـر چو عبد کرداطاعت ز مولای خویش ولی سنگ خارا ز هم کـــــــــرد جدا نشـاید عبد را ز مولا دلیـــــــــــــــــل بقصد ارادت نمود سینه چــــــــــــاک که قربانیت شد قبول ای خلیــــــــــل که ما نیّــــــــــــــــــت تو بدانیم عـیان فرستــــــــــــاده کن ذبح گردد قبـول که یکـــــــسان در آن باد شـاه و گــدا کجـــــــــــــــا میـشدش او خلیل خـدا بگــــــفت هر چه فرماندهی آن کنــم چو خورشید درخشید اندر جهــــاـن برون آمد از امتــــــــــحان رو سفیــد سخن بـــــــــــــاطل است و باشد کفـی تو گر بنده ای سر گـذار روی خاک کجا نقش یکتــــــــــــــــــا پرستـی بود نمـــــــــاز است طُلوع خـورشیـد جان نماز است معـــــــــــــــــراج مؤمن بدان نماز است غـــــــــــــــــــذای روحِ شما بدور دارد انــــسان ز هــر فسـق و لغ به دیوان عشـــــــــــــــــاق مجنـون کند سفارش بدان کرده است هـــــــــر نبی نماز راه و رسم شهیدان مــــــــــــاست نه مرز می شناسد نه پوست و نه رنگ دل و جان مؤمن کند زیـــــــــــــر و رو خداوند یکتــــــــــــــاست بر او مشتری نشاید که از آب کوثـــــــــــــــر خورد بدون نماز دم ز آئیــــــــــــــــــــن مزن که نامش نماز است نماز است نمــــــــاز مسلـــــــــــــــــــــمانی و بی نمازی غمه که هـــــــــــــرگز نبینی به غیر خدای

 

الهی تو توفیق بده بر رضا
نمـاز اوّل وقت و ذکر دعا

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

وضوی عشق

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

حدیث

حدیث4

صفات تقصیر کاران

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

صراط مستقیم

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

فخر بنی آدم

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

قوت قلب رسول

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

تن مُردار چو مَرد بی امام است

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

علی آموزگار کلّ دنیاست

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

فأذکرونی أذکرکم قرآن کریم

« قلب سلیم»

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد