چو روزی در بین یک انجـــــــــمـن

سخن گویم از انطباق با شمــــــــــــا

نشاید بزرگ راز کوچک بجــسـت

نگنجد به خورشید چون آسمــــــان

چو با چشم سر بنگـــــری آن جهـان

برو چشـــــــم دل کن قوی ای پسـر

در این قلب مادی یک مشت فضــاست

به این زخم شمشیر بود کارگـــــر

بلی وسعت ذهـــــــــن و دل این نیست

ولی هرچه هست بُعد رحمـــــانیست

مطابق نگـــــــــــــردد ریز و درشت

مطابق نگــــــــــردد چو کوه ذرّه را

نبینی به دنیا تو این اتّفـــــــــــــــــاق

ولی بُعد باطن ز ظاهر ســــــر است

بود وسعت دل چون آسمـــــــــــــــان

نبینی خــــــــــــدا را تو با چشم سر

بود چشم سر چـــــــــــشم حیوانیت

چو ظلمت بگیرد در دل قــــــــــرار

شود چشم دل کور زفسق و نفــــاق

پس پرده دیدن نه چشـــــم سر است

بود مانع چشـــــــــــم دل چون هوس

تو باید بــــــــــــــبری نفس از هوس

 

چنیــن گفت شهید مطهّــــــــــر سخن

که بــاشد راه شنــــــــــــــــــاخت خدا

نیایــد به علم این سخت خود درـست

نبیــنی تو دریا در یک اســــــــــتکان

جــواب آیدت لن تـــــــــــــرا نی بدان

نبینی پس پرده با چشـــــــــــــم سـر

ولی وسعت دل عـــــــــــرش خـداست

به آن نیش و زخم زبـــــان کرد اثـر

خداداند و بس که عـــــقل تو چــیست

جدا از مرامهای حیوانیســــــــــــــــت

یکی مرده کرد زنده دیگـــــــر بکشت

ترحّم نشاید زگـــــــــــــرگ برّه را

بزرگ را مبـــــاد بر کوچک انطباق

بلی روح انســـــان از این برتـر است

نگنــــــــــــــــــجد به گنج سینـه بدان

چو داده به تو چشم باطن پســــــــــر

بود چشم دل چشم روحــــــــــــــانیت

کند نور تقوا از دل فــــــــــــــــــــرار

هوس ها بود آفت این چــــــــــــــراغ

که چشم دل از چشم سر ، برتر است

کند مرغ ایمـــــــــــــان همی در قفس

بود تـــــــــــــزکیه راه اصلاح و بس

 

بود چشم دل چشم پیغمبــــــــری
که داده تو را در جهان سروری

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد