تن مُردار چو مَرد بی امام است

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

علی آموزگار کلّ دنیاست

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

فأذکرونی أذکرکم قرآن کریم

« قلب سلیم»

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

فرازی از خطبه 184 نهج البلاغه «صفات پرهیزکاران»

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

فرازی از وصیت حضرت علی(ع) به امام حسین(ع)» (تحف العقول)

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

فرازی از وصیت حضرت علی(ع) به امام حسن(ع) از نهج البلاغه

حسن جـــــــــــــان توای نور چشم نبـی تو ای قلب زهرا سروجنـــــــــــــــــــان به سختی گذشت عمر من در جهــــــــان سفارش کنم من تو را هــــــــــــر زمــان دل خویش بدور دار ز هـــر فسق ولــغ سر و جان بفـــــــــــــرمان یزدان سپــار بگیر درس عبـــــرت بس از روزگـــار بپرهیز زنیــــــــــــــــــرنگ نفس دنـی بیندیش بر احــوال پیشینیـــــــــــــــــان چه دانی که فــردا چه گــــــردد عیـان نما امر به نیکی تـــو اندر جـــــــــــــهان بکن دور بدیها بدســـت و زبــــــــــــــان نما دوری از نیـــش و زخم زبــــــــــان نما کـــسب دانش تو اندر جهـــــــــــــان هر آنچه که خواهی زیـــزدان بخـــواه مشو تو بدنیـــــــــــــــــا نومید و ســــرد مناجات نمـــــا با خدای جهـــــــــــــــــــان حسن جـــان دل تو جوان است و پــــــاک هر آنچه کشــــیدم من از روزگــــــــار هـر آنچه به سختی بدستـــــــــــم رسید مــــران تو فقیـــــــــران از خود به نیش حیــــات و ممـــــــــــــات است از آن خـدا تو مسپسند بدیهـــــا بر دیگـــــــــــــــران بکن دوری از عجب و هر فخـــــر و ناز بود راه تو بـــــــــــــــــــــس دور و دراز به نیکی تو توشه بهمــــــــــــــــــــره ببر چو نیکی بشویــــــــــــــــــــــد بدی تو را هر آنچه باشد در عرض والسمــــــــــاء بدیها تبدیل به احســــــــــــــــــــــــان کند بود اگه از سرّ ما بندگــــــــــــــــــــــــان به نیکی عمل کن تو با دیگــــــــــــــــران بود راه تو رفتنی عــــــــــــــــــــــــــاقبت همه ملــک هستی چو اندر فـــــــــــــناست مبند دل بر امــوال و دارائیـــــــــــــــــــــت به کم قــــــــــــــــانع باش از خدای جهـان بپرهیـــــــــــــــــز تو از لغو و بیهوده ها هر آنچه کــــــــــــــه داری قدرش بدان بپرهیز زاسراف اندر جــــــــــــــــــــهان بسا حـــــــــرص و کوشش که آرد زیان مگو سرِّ خویشتن به بیگانگـــــــــــــــــــان مکن تو درشتی با مردمــــــــــــــــــــــــــان رها کن دل از آرزوهــــــــــــــــــا هر آن بیندیــــــــــــــش بر آنچه که دادست خدا به نیکی بدیهــــــــــــــــــــــا تو جبران نما مشـــــــــــو دوست با دشمن دوست خویش عدو را به نیکی تو احســــــــــــــــــان نما فـــــــــــرو برهمی خشم خود را هر آن کسیـــــــــــــکه دلش باد بتو خوش گمان کسیـــــــــــکه به عجب از تو دوری کند مکن اعتمـــــــــــــــــــــاد بر منافق هر آن بفکر خود هستند اندر نهــــــــــــــــــــــان زطغیان نما حفظ تو خود جــــــان خویش به پیوند تو با دوستی با دیگـــــــــــــــران کسیـــــــــــــــکه کند شاد و خندان تو را دو نوع روزی بادا تو را در جهـــــــــــان بود روزی دیگــــــــــــــــــــــرت اینچنین چه زشت است تواضع بوقت نیـــــــــــــــاز بدنیـــــــــــــــــــــــــــا تو عقبی اصلاح نما شنو پند بــــــابـــــــــــــا تو با عقل و هوش دل خویش زهــــــــــــر درد و رنج و بلاء چو عقل و خـــــــــــــــــــــرد شد ره آدمی کسیــــــــــــــــــکه کند دوری از راه حق چو خویشــــــــــــان بود دوست نیکو بدان هــــــــــــــــــــــوا و هوس دشمن آدمیست بسا دور که نـــــــــزدیک زنزدیکتر است کسیکه ندارد دوست در جهـــــــــــــــــــان کسیــــــــــــــــــــــــکه بپوشد ره حق بدان بزن جنگ به ریسمـــــــــــان حق در جهان هر آنکس بد و خوب یکســـــــــــــــان کند چو حــــــرص و طمع شیوه خواستن است تو فرصت غنیمت شمار هــــــــــــــر زمان بکن دوری از جــــــــــــــــاهلان هر زمان بریدن زنادان دانــــــــــــــــــــــــــــــائیست مبند دل بدنیا و چرخ زمـــــــــــــــــــــــــان کسیـــــــــــکه بمفصود خویش دست نیافت زشاهـــــــــــــــــــان چو اندیشه تغییر کند بیندیش تو در ره بر همــــــــــــــــــــرهان بپرهیز زهر خنده نابجـــــــــــــــــــــــــــا بپرهیــــــــــــــــــز تو از مشورت با زنان زنان را تو امــــــــــــر کن به حفظ حجاب زنان را بدور دار زکـــــــــــــــار-گران اجازه مده غیر شفــــــــــــــــــــــاعت کنند بدور دار دل خود زظنّ و گمـــــــــــــــان تو تقسیم نمـــــــــــــــا کار بر اهل خویش تو خویشان گـــــــــــــرامی بدار هر زمان کنند یاریت در جنگ با دشمنـــــــــــــــــان تو با یاد مـرگ دل ز دنیـــــــــــــــــــــا بکن تو را میسپارم به یکتــــــــــــــــــــــــــا خدا برای تو خواهـــــــــــــــــــــــــم زذّات خدا

شنو چند وصیّت زبــــــــــــــــــــابت علی وصیّت نمایم تو را اینچنـــــــــــــــــــــان مهیّا شدم بهر عقبی عیـــــــــــــــــــــــــان بود بهترین توشه تقـــــــــــــــــــــوا بدان اطاعت نماز امر و فـــــــــــــــــرمان حق دل خود به ذکر خـــــــــــــــــدا زنده دار تو هر فرصتی را غنیمـت شمــــــــــــــار نباشی تو اندر جهان ماندنـــــــــــــــــــــی که بگذشت در عالم همه عمــــــــــرشان تو عقبی بدنیا از دست مــــــــــــــــــــران بکن دوری از سنّت گمرهـــــــــــــــــــان جهاد کن با نفس و با دشمنـــــــــــــــــــان سپار نفس خویشتن بحق هـــــــــر زمان تحمّل بیاور به سختی هــــــــــــــــر آن چو یاس از خدا باد کفـــــــــــــــر و گناه بگیرد درس عبــرت زهـــــر نیک و بد طلب کن تو روزی ز روزی رســــــــان بیفشان در آن بذر نیکی چو خــــــــــاک دهم پند تو را چونکه آید بکــــــــــــــــار تو را دادم و گشت مویم سفــــــــــــــــیـد نظر کن بر احوال اقـــــــــوام خــــویـش چو او صاحب ماست بهر دو ســــــــــــرا چو مپســــــندی آنچه نخواهــــی تو آن که تا بین مردم شوی سرافــــــــــــــراز در این ره بسی توشه باشد نیـــــــــــــاز نداری زفردای خود چون خبـــــــــــــر به نیکی بکن پاک دل از هـــــــــــر گناه بود صاحب اصلــــــــــــــــــــیش آن خدا بسی مزد احســـــــــــــــــــان چندان کند چه ظاهر چه باطن در هـر زمــــــــــان که ماند زتو نام نیک جـــــــــــــــــاودان تو را خلـــــــــق نمود حق برِ آخـــــرت بیندیـــش بمرگی که اندر خفـــاســــــت بتــرس تو از آن روز تنهـــــــــائیـــــــت مکــــــــــــن هـمنشینی تو با ناکســــــــان مکن دل تو آلـــــــوده فتنه هـــــــــــــــــــا که محتـــــاج نگــردی تو بر دیگـــــران سعـــــــادت بود در قنـــــــــــــاعت بـتدان تو پُــــر گــــفتنیــــــــــــــــها بیهوده دان به نیکـــــــان به پیوند در هر زمـــــــان که زشـتی خوی تو گــــــــــردد عیـــان چو عقـــــل و خرد را بــــرند از میــــان رســـــــد آنچه تقدیـــــــــــر باشد تو را به نـرمی درشتــی تو آســــــــــــان نمـــا چو مأیوس ســازی دوستــــــان زخویش درشتی به نرمی تو جبــــــــــــــران نمـا ندیدم چو شیـــــــــــــرینتــر از آن بدان مرنجــــــــــــــان دل او زخود در جهـان بدل گــــــــــــو به عجبش صبوری کنـد نبــــــــــــاشد چو خیری در این مردمـان خیــــــــــــــــــــانت بود جمله افکارشـان زمانه نمــــــــــــــــــا تو بسی رام خویش بخیل گــــــــــــــر نبخشد ببخشش عیان نگردد ســـــــــــــــــــــزاوار درد و بلاء یکی آنکه هستی بدنبــــــــــــــــــــــال آن که گـــــــــــــــــــردد بدنبال تو در زمین چو طغیان و عصـــــــــــیان زهر بی نیاز مکن زاری بر از دست رفته هـــــــــــــــا که باشد همی فـــــــــــرق انس و وحوش زهر سستی و تنبلی کـــــــــــــــــــن رها رهـــــــــــــــــــاند او را زهر نوع غمی شود نفس او خود گرفـــــــــــــــــتار لغ چو باشد دل او یکی با زبـــــــــــــــــــــان بلی دشمـــــــــــــــــــن پست و نادیدنیست چو بیگانه ای که زخویشــــــان سراست بود در وطن عین بیگانگـــــــــــــــــــــان شود تنگ باریک رهش در جهــــــــــــان که سازد تو را بی نیاز از کســــــــــــان به نیکی بدی کی جبــــــــــــــــــــران کند نداشتن گهی بهتــــــــــــــر از داشتن است تو توفیق بخواه از خدای جهـــــــــــــــان بپیوند تو با عــــــــــــــــــــاقلان در جهان چو پیوند با او رسوائیـــــــــــــــــــــــست چو باشد بدیها درونش نهـــــــــــــــــــــان نشاید که رو از درحق بتــــــــــــــــــافت زمانه رأی شاه تفسیـــــــــــــــــــــــر کند بپرس قبل خانه زهمسایگــــــــــــــــــــان چو تحقیر کند بین مــــــــــــــــردم تو را به سُستی گراید تصمیمشـــــــــــــــــــــان نما احترام بر زنان با حســــــــــــــــــــاب که ظلم بزرگیست بر آنهــــــــــــــا بدان مبادا که از حدّ تجــــــــــــــــــــــاوز کنند مکن بدگمــــــــــــــــــــانی تو خود با زنان که هر کس وظیفه بداند زپیـــــــــــــــش تو را بال و پر باشند اندر جهــــــــــــــــان تو را اصل و ریشه باشند هـــــــــــــــر ان چو ویرانه گــــــــــــــــــــردد باغ و چمن نگهـــــــــــــــــــــــــدار تو باد زهر نو بلا همی خیــــــــــــــر و نیکی به هر دو سرا

 

الـــــــــــهی به خون دل مرتضی
بگیر در دو دنیا تو دست رضا

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

شرار عشق

عشق یعنی نقطه اوج کمـــــــــــــــــال عشق یعنی وحدت اندر جسم و جـــان عشق یعنی دست و پـــــا در خون زدن عشق یعنی شور و شیـــــــــــــدائی دل عشق چو نور و دل بود خورشید جان عشق دهد بر هر دل پــــــــــاکی جلاء عشق یعنی فــــــــــــــانی معشوق شدن عشق یعنی کوله بــــــــــــــــار بندگی عشق بود چون بازوان بوالــــــــحسن عشق بود آن گنبد مینــــــــــــــــای دل عشق یعنی تشنه لب اندر نمــــــــــــــاز عشق یعنی بی سر و از خود رهــــــــا عشق بود چون حُسن یوسف با وقـــــار عشـــــــــــــــق یعنی با لب تشنه در آب عشق یعنی قطع دست و چشـــــــم و پا برو چون عاشقِ مشتــــــــــــاق کویش سحرگاهان به کوی عشق سفــــر کن ز سوختن پُخته می گردد چو هر خام چو ابــــــــــراهیم به آتش اندرون شد چنان آتــــــــــش نمود سرد بر خلیلش اگــــــــــــــر سوختن بود از بهر پاکی چه کــــــــــــردی با خلیلت ای خداوند کجا تیغ از گلو وامـــــــــــــانده گشته کدام عشق برتر است از عــشق فرزند بت و بتخانه کار نفـــــــــــش دون است دهد عشق تو را عـــــــــــــــزّت و آبرو بیــــــــــــــا ای دل بر این کشتی نشینیم شرار عشــــــــــــق اگر از جان فروزد اشاره کرده در قــــــــــــــــرآن به آیت

پر توی از نور پــــــــاک ذوالجـــلال صافی از اَبر گُنه چون آسمــــــــــــان قطعه قطعه چون شهیـــــــــــدان وطن دل بدون عشق چُو کشـتی غـــــرقِ گِل پرتو نورش کُند دلهـــــــــــــــــا جوان چون بود عـــــــــاشق گرفــتــــار بلاء مست آن خـــال و لب و گیســـــــو شدن نیست بدون عشــــــق اُمیــــــــد زندگی میـــــزند هـــــــر دم که او گویـد بزن بی وضو وارد مشو گـــــــردی خجـــل سوی معشـــوق بر زدن با فــــــــرق باز ناله کـــردن در درون قعــــــــــــر چاه باقی و جاوید همی در روزگـــــــــــار آب فــــــــروریختن همی بر روی آب با لب و دندان علـــم کـــــــــــــــردن بپا بزن هــــــــــر دم زدل بوسه بـــرویش نهــــــــــــــل عشق به آب دیده تــر کن دل عــــــــــــــــاشق بود پیوسته در دام به لطــــــف حق سلامت ز آن برون شد که عالــــــــــــــم گشته حیران دلیـلش خلیل را ز آتــــــــــــش کینه چه باکی که حــــــــاضر شد ببّرد سر زفرزند کجـــــــــــــــا پیغمبری درمانده گشته همــــــــــــان عشق آفرین ذات خداوند دل عــــــــــــاشق دمادم غرق خون است بیک لحظه جـــــــــان را کند زیرورو جمــــــــــــــــــــال روی آن دلبر ببینیم تمــــــــــــــــــــــام هستی عاشق بسوزد بود سلطـــــــــــــــــان عشق شاه ولایت

 

رضا عاشق کشی رسم خدائیست

نشان و خلـــــــــــعت مرد الهیست

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

قامت عشق

گفته در قرآن خداوند جلـــــــــــــــــــیل ای محمّد (ص) خـــــــــــــــاتم پیغمبران آنچه توگـــــــــــوئی همه وحی خداست حُب اهـــــــــــــــــل بیت تو مقصود ماست عشق به اهـــلبیت کند تقوا فـــــــــــزون گوبرامت ای منـــوّر همچو مـــــــــــــــاه بعد من باشند شمـــا را رهنــــــــــــــــــما یاد کن ای شیعه تو از کــــــــــــــــرببلا تن سپردند جمله بر تیغ جــــــــــــــــــفا از بَرِ احیاء دین کردند قیــــــــــــــــــام زندگی با فاسدین خود بند گیـــــــــست مُهر رسوائی زدند در کــــــــــــــــربلا این سخن خود گفته پیغبـــــــــــــر است هر شهید روزی خـور خان خــــــداست هر که باشد پیـــــــــــــــــــــرو دین نبی استقامت ضامن اندیـشه هـــــــــــــــــاست امر به معروف اسـت کار باغبــــــــــــان باغ بدون باغــــــــــــــــــبان ویران شود باغبـــــــــــــان باغ هـستی چون خداست هر که پا بر عتـــــــرت و قــــرآن زند گر همه عـــــــــــــــالم شود زیر و زبر چون حسین ع است بنده خــــــــاص خدا شد قیامش تا قیامت ماندگـــــــــــــــــــار عاشقی از اهلبیـــــــــــــــــــــــت آموختم در دفاع از دین بپا خیز ای رضــــــــــا

لب فـــــــــرو بند از کلام بی دلیل گوبه نرمی تو سختن با مـــردمان حُب اهلبیت تو دستور مـــــــــاست یک دلیلش آیت تطهیـر مــــــــاست خدعه و نیـرنگ کند از دل برون سنّت پاک مرا آرید بجـــــــــــــــــا عترت و قرآن تا روز جـــــــــزاء غرقّ خون بین اهلبـــــــیتِ مصطفی تا به خون خویش بشویند فتنه هــا داده اند بر جمله عالم این پیــــــــام چون شهادت راه و رسم زندگیـست جمله بر پشیمــــــانی شرک و ریاء خون پاک هر شهید زعالم سراست نقش او تبلیغ کار انبیــــــــــــــاست استقــــــــــــامت بایـدش در دین همی سبزی هر شاخه ای از ریشه هاست با حَرَس منکر کند ویران هـــــر ان رشد آفات و بلا آســــــــــــــان شود جانشینش اهلبیت مصطــــــــــــفاست آتش اندر عالــــــــــــــــــم و آدم زند بر ندارد شیعه ز آن دو دست پســر حق از او راضی و او از حق رضـــا در جهاد با ظالمین روزگــــــــــــــار خام بودند پخته گشتـــــــم ، سوختم گر که هستی شیعه آل عــــــــــــباء

 

این بود از گفته پیـــــر خمین
قامت عشق خداست حُب حسین

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

فضائل صلوات

چنین آمد اندر کتــــــــــــــــــــاب خدا محمّد ص چـــــراغ خداست در زمین خدا داده بر او عزّت تمـــــــــــــــــام زبان چون بصلوات معطــــــــــر شود خدا داده ما را پیامی چنــــــــــــــــــان ملائــــــــــــــک همه جملگی هم صدا چو صلوات عبادت بود در جهـــــــان بماند چو نیکی زما یادگــــــــــــــــار زصلوات شود شــــــــاد از ما رسول زصلوات ببخشند گناهــــــــــان زما زکبر و ریاء پاک ســـــــــــازد دلت بصلوات دلت خــــــــــــــانه نور کن دهد رونق اندر مجـــــــــــالس عیان شود مانع غیبت اندر زبـــــــــــــــان زصلوات شود آشکـــــــــــار نورها بیاد آورد آنچه از یـــــــــــاد رفت کند رنگ دلـــــــــــــــــها رنگ خدا رهاند تو را از جهیم هر زمـــــــان کلید در صلح و ســـــــــــــازش بود کند دفع چو تلخی مــــرگ از شما مقدم بر دعـــــــــــــا دارش همیشـه چو صلوات فرستادی بر آن خلیـل بگو با صدای بلند در جهــــــــــــان الهی بر آن اهــــــــــــل بیت رسول خدایا زصلوات بر آل عبــــــــــــــا

که صلوات فرستید بر آل عبـــــــا بشــــــیر و نذیر است و نور مبین بود بعد قـــــــــــرآن صاحب کلام همــــــه خوی تو خوی برتر شود محمّد ص بود ختم پیغمبـــــــــران فرستید صلوات بر آل عــــــــــــبا بپوشد بدیهای ما بندگــــــــــــــــان عبادت بود پیش پروردگـــــــــــار شود هر دعایی که کــــردیم قبول محمّد ص شود شافی اندر جــــــزا بود روشنی بخش در منـــــــــزلت نفاق و بدیهـــــــــــــــا زدل دور کن بود سنگ میزان اعمـــــــــــال بدان منوّر نماید دل مومنــــــــــــــــــــان زنورش نزدیک شود دورهــــــــا کند در دو دنیــــا تو را خوشبخت زدلها شوید بسی فتنه هـــــــــــــــا هدایت نماید بباغ جنــــــــــــــــــان نجات تو از کین و آتـــــــــش بود عطش دفع نماید به روز جـــــزاء چو سر سبزی شــاخه باد ز ریشه بنوشی تو از چشمه سلسبیـــــــــل درود بر همه جمله پیغمبـــــــران عبادات ما بندگـــــــــــــان کن قبول بده برمریضان عــــــــــــــــــالم شفا

 

رضا دمبدم گو تو خود این کلام

درود بر محمّد^ص و آلـــش مُدام

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

فرزند کعبه

چون علی پا در کف کعبه نهـــــــــــــــاد علی میهمان و یــــــــــــــــزدان میزبانش نمودش فاطــــــــــمه چون رو به دیوار چو شد ده ساله از بابــــــــــــــــا جدا شد نبوت بر محمد حق عطـــــــــــــــا کرد شد شکوفـــــــــــــا دین اسلام خود بلی نفس بــــــــــــــا یا علی در سینه هر دم دلــــــــــــــــــم با یا علی شوری گرفته دل و جانم شود با نام او شــــــــــــــــــاد هر چه مـــــــا داریم زخون حیـدراست مس کشید با تیغ و بر خون کـرد وضو پرده کذب مناــــــــــــــــــــــفق را درید علی از هر دو عـــــــــــالم بی نیاز است ندیدم مثل حیــــــــــــــــــــدر مرد راهی چو فــــــــرق پاک او چون غنچه واشد زنور گفته اش دلهــــــــــــــــا جوان شد زخون او ولایت ماندگــــــــــــــار است علی فرمـــــــــــــــــــانده اهل یقین است علی پوسته زمغــــــــــــز دین جدا کرد علی مانند هارون با وفـــــــــــــــــاء بود دل و جان هدیه کرد بر جان جانـــــــان همه عالم بگردی گـــــــــــــــر سراسر اگر فــــــــــــــــرق علی از هم جدا شد زصبرش جمله عالــــــــم گشته حیران خــــــــــــــــدا داند علی را دوست دارم زخم عشق او من مست مستـــــــــــــــــم بیا ای دل به حیدر اقتــــــــــــــــداء کن

با خود آورد او پیــــــــــــام عدل و داد علی چون ماه و کعبه آسمــــــــــــــانش شکــــــــــــــــافی در دل آن شد پدیـــدار همه عمر همنشین مصطـــــــــــــفی شد علی مردانه اوّل اقتـــــــــــــــــــداء کرد از شکاف کعبه و فـــــــــــــــــــرق علی کند بیرون زدل هر درد و هر غـــــــم زهر ما و منی دوری گــــــــــــــــــرفته چو رمز بندگی او یاد مــــــــــــــــــا داد خون حیدر از رگ پیغمبـــــــــــر است تا دهد بر شیعیـــــــــــــــــــــانش آبــرو مادر دهرمثـــل او دیگــــــــــــــــــر ندید چو مرگش با شهــادت در نمــــــاز است محمـدص همچو خورشید او چو ماهی دل غمدیده را مشکل گشــــــــــــــــا شد اگر چه جسم او در خـــــــاک نهان شد مطیع او مطیع کردگـــــــــــــــار است امیـــــــــــــد و آرزوی مومنـــــین است نفاق و فتنه هـــــــــــــــا را بر ملا کرد ولی حــــــــــــــــــــق ز بعد مصطفی بود خدایش بر گــــــــــزید در جمله یاران نبینی مــــــــــــــــــــرد دانائی چو حیدر خط پیشــــــــــــــــــــــانیش قبله نما شد گــــــــــهی گوشه نشین گه شیر میدان بود در هر دو دنیـــــــــــــــــــا اعتبارم بخود میبـــــــــــــــــــــالم و یکتا پرستم زهر لهـــــــــــو و لعب خود را رها کن

 

رضا بیدار شو از این خواب فانی
بـــــــــــــزن دم از علی تا میتوانی

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد