بعثت

شوید بیدار ای بُت پرستان زخواب رســـــولی امّی زبین شمــــــــــــــــا بشیــــــــــــــر و نذیر و ختم رُسُل چون نمود انتخابش خدای جهــــان ســـــراج منیر است و نور خداست شکست بُت زبتخانه هــــــــا با دلیل به همّت نمود دین اسلام بپـــــــــــا به اخلاق و قرآن نمود رهبــــری نمود خانه کفــــــــــر روشن بدین زمیـــــــــــــم محمّدصمحبت دمید زمیم دوّم ملــــــــــــک دین شد بپا از آن باد تشدید بر فوق میــــــــم خدایا بحق رسول جهــــــــــــــــان الهی نمـــــــــــــــــــا دشمنانت ذلیل

چو ایزد نموده رسول انتخــاب نموده پیامبر خدا بر شمـــــــــا بود فخر عالــــم محمّد چو گُل شیـــاطین مأیوس شدند آنزمان حبیب خدا خاتم انبیــــــــــاست نمود دشمنـــــــــان حقیقت ذلیل بزد مهر تائید در کــــــــــربلا نیاید زبعدش چو پیغمبـــــــری بداد درس اخلاق بر مسلـــمین زحــــای محمّدص حریّت جهید ز دالش دلهــــــــــــا بشد با صفا که جای عدویش بود در جهیم رسان تو ظهور صــــاحب زمان بحق محمّـــــــد که بودت خلیل

 

خدایا تو توفیق بده بر رضا
اطاعت زقرآن و آل عبـــــا

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

طبیب دردِ دردمندان

رسید ماه ربیع الاول عالم گلستــــــــــــــــــان شد زخورشید وجودش پهنة هستـــــــــــی مـنوّر شد امیر حُسن و سلطان وفا از غیب نمـــــــــــایان شد عجب روزی عجب سالی عجب مولود چون ماهـی زمین بس شادمان و خرّم و حاصل فـــــــراوان شد زحُسن خُلق و خوی او بهاران در بهـــــــــــار آمد قلــــــــــــوب آدمی گردید بسی از گفته اش بیدار تمام هست و نیست خود فدای حی سبحـــــان کرد گذشت از آســـــــمان و پا گذاشـت اندر حریم یار طبیب درد دردمندان به حکـــــــــــــــــم ایزد دانا به لطف حق زدوده او ز دلهــــــــــا هر بلا و نیش امامت را نموده بعد خویشتن صــــــــــــاحب امضاء عیان گشت بر ملائک ناز شصـــــــت خالق هستی بگو تبریک و تهنیت به روح پــــــــــاک عبدا... بلبل عرش الـــــــــــــــــــهی بس خوش آواز آمده هرگز این زنجیر عشـــق از هم نمی گردد جدا اهل بیتش چون کلید قفل درهـــــــــــــــای بهشت

گُلی با عطر و بوی باغ جنّت خود نمایـــــــــــــان شد ولی ا... اعظم آن امیر عشـــــــــــــــــق هویــداء شد خلیل ا... ثانی بین که در عالــــــــــــــــــــم پیــدا شد زنورش گشت ویرانه بسی کاخ ستمشــــــــــــــــاهی زابر رحمت یزدان کویر خشک گلستـــــــــتــان شد نسیم عشق وزید و گل به شوره زار ببــــــــــار آمد بُت و بتخانه ویران شد بدست احمد مختــــــــــــــــــار بُت جهل را شکست و عقل و ایمان را نمـــــــایان کرد بمعراج دید پس پرده عجایبـــــــــــــــــها همـی بسیار گذاشت بهر هدایت تا قیـــــــــــــــامت نسخه ای خوانا به خلق و خو نموده رام همی گرگ ها را چون میش بود این وحی روحـــــــــانی که ایزد کرد بر او املاء پدید آورده انســـــــــــــــــانی بدور از زشتی و پستی بر این مولود بی همتا که بـــــــــاد در خلق و خو یکتا اهل عالم را بگوئید محـــــــــــــــــــــــــــرم راز آمده ما بدنبال محمدص سوی حق او رهنمــــــــــــــــــــــــاء راهنمائی میکنند ما را بسوی سرنوشــــــــــــــــــــــت

 

آنکه نزدیکتر زجان باشد رضا در یک کلام
پیروی از راه قــــــرآن و رسول است و امام

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

 

تفاوت چشم دل با چشم سر

چو روزی در بین یک انجـــــــــمـن سخن گویم از انطباق با شمــــــــــــا نشاید بزرگ راز کوچک بجــسـت نگنجد به خورشید چون آسمــــــان چو با چشم سر بنگـــــری آن جهـان برو چشـــــــم دل کن قوی ای پسـر در این قلب مادی یک مشت فضــاست به این زخم شمشیر بود کارگـــــر بلی وسعت ذهـــــــــن و دل این نیست ولی هرچه هست بُعد رحمـــــانیست مطابق نگـــــــــــــردد ریز و درشت مطابق نگــــــــــردد چو کوه ذرّه را نبینی به دنیا تو این اتّفـــــــــــــــــاق ولی بُعد باطن ز ظاهر ســــــر است بود وسعت دل چون آسمـــــــــــــــان نبینی خــــــــــــدا را تو با چشم سر بود چشم سر چـــــــــــشم حیوانیت چو ظلمت بگیرد در دل قــــــــــرار شود چشم دل کور زفسق و نفــــاق پس پرده دیدن نه چشـــــم سر است بود مانع چشـــــــــــم دل چون هوس تو باید بــــــــــــــبری نفس از هوس

چنیــن گفت شهید مطهّــــــــــر سخن که بــاشد راه شنــــــــــــــــــاخت خدا نیایــد به علم این سخت خود درـست نبیــنی تو دریا در یک اســــــــــتکان جــواب آیدت لن تـــــــــــــرا نی بدان نبینی پس پرده با چشـــــــــــــم سـر ولی وسعت دل عـــــــــــرش خـداست به آن نیش و زخم زبـــــان کرد اثـر خداداند و بس که عـــــقل تو چــیست جدا از مرامهای حیوانیســــــــــــــــت یکی مرده کرد زنده دیگـــــــر بکشت ترحّم نشاید زگـــــــــــــرگ برّه را بزرگ را مبـــــاد بر کوچک انطباق بلی روح انســـــان از این برتـر است نگنــــــــــــــــــجد به گنج سینـه بدان چو داده به تو چشم باطن پســــــــــر بود چشم دل چشم روحــــــــــــــانیت کند نور تقوا از دل فــــــــــــــــــــرار هوس ها بود آفت این چــــــــــــــراغ که چشم دل از چشم سر ، برتر است کند مرغ ایمـــــــــــــان همی در قفس بود تـــــــــــــزکیه راه اصلاح و بس

 

بود چشم دل چشم پیغمبــــــــری
که داده تو را در جهان سروری

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

خلقت هستی ز اضداد است بدان

خلــــــقت هستی ز اضداد است بدان ذات حق تنها بود از ضد بـــــــــری حق و باطل گرچه هـــــمراه همند حق بود اندر مثـــــــــــال آب روان باطلست همچو حــــــباب و رفتنی اگر از مـــــــــــــا ببرند بند از بند نگردد جنگ و صلح با هم مسـاوی کجا عقل و هوس باشد مســـــاوی کجا مؤمن با فاسق مســــــــاویست حلال کی با حرام گـــــردد برابر نگردد منّت و احســـــــــــان برابر نباشد کور و بینا گر مســـــــاوی زمین شوره آبادان نگـــــــــــــردد نباشد رشوه هرگز مثــــــــل ایثار کجا اخلاص بود عــــین دورویی نباشد نور و ظلــــــمت مثل و مانند مباد زخم زبـــــــان از راه خویشی کجا عاقل نماید هــــــــرزه گویی کجا نیرنگ بود عـــــــین صداقت چو زیبایی نبــــــــــاشد مثل زشتی محبّــــــــــــــت کی بود مثل جدایی کجا تعجیل بود مثل صبــــــــوری کجــــــــــا پیری بود عـین جوانی دل آنگه می شود و اصـل به یزدان تو باید رمـــــــــــز این معنی بدانی برو در کربلا گــــــــر می توانی

حق و باطل – نور و ظلمت – جسم و جان چون ندارد احتیاج بر دیگـــــــــــــــــری دائمـــــــــــــــــــــــــاً در ضد با یکدیگرند باطلست همچون حبــــــــــــــاب روی آن حق بمــــــــــــــــــاند چون همیشه ماندنی نگردد عشق و نفــــــــــــــرت مثل و مانند کزین آباد آید ز آن خـــــــــــــــــــــرابی هوس باد است و عقل همچون چـــــراغی کجـــــــــــــــــا طاووس مانند کلاغیست نگردد خیر همی همســـــــــــــــان با شر کجا دشمن بود عین بـــــــــــــــــــــــرادر کجا دریا بود عین ســــــــــــــــــــــــرابی بهاران با خزان همســــــــــــــــــان نگردد کجا خوابیده هوشیـــــــار است چو بیدار کجا عزّت کجــــــــــــــــــــــا بی آبروئی کجـــــــــــــــــــــا آزاده باشد عین در بند مبــــــــــــــــاد گرگ درنّده همچو میشی بســــــــــا زشت خو که دارد حسن رویی کجـــــــــــــــــــــا اسراف بود عین قناعت کجا کـــــــــــــــــرکس شود مرغ بهشتی کجا شاهی بود عین گـــــــــــــــــــــــدایی کجــــــــــــــــــــا نزدیک بود مانند دوری کجـــــــــــــــــــــــــا عاقل بود مثل روانی که پاکیزه شود از ضد ایمـــــــــــــــــــان که غیر حق کسی نیست جــــــــــــاودانی دلی خفته در آنجــــــــــــــــــــــا جاودانی

 

نگنجد به یک دل دو ضد ای رضـا
گهی جای عشق است و گاهی هوا

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

رحمت حق

باغـــــــــــــــــبان باید که از راه وفاء چون بروید دانه اندر زیر خـــــاک رهبر مخلوق همیشه خـــــــالق است آدمی چون پـــــــــرتو روح خداست داده عقل و هوش و دست و پـا بر او هر چه نیکوئی به جــــای آرد بدان سرزند از او بدی گــــــــر هر دمی گتر شود عبد نادم از تقصیر خویش گـــــــــــــر نگردد از گنه نادم دغل جزئی از خالق بود انســــــــان بدان آفت علم و عمــــــــــــــل در بندگی قصه ای گویم شنو از عمق جـــــان چون شدند قومش اسیر فتنه هــــــا حق فرستـاد نزد او خود یک ملــک گفت پیـــــــامبر ای فلانی این مکــن گفت ملــــک او را که ای مرد خــدا عشــق تو بر کــوزه ای باشد چنین از شکست کـوزه ای گــشتی غمین چشم باطــــــــن را خدا داده به مــا ما همه مخلوق و او تنـــهـا خداست لشکـــــــــر جهل در ضمیــر آدمی لشکــــر عقل در ستیز با جـــهل ما رحمت حق چون قیام انبیـــــــاست

دامن گــــــــــل را کند پاک از بلاء میکند از عشقِ خالق سینه چــــاک دوری از فتنه نشـــــــــان بالغ است لحظه لحظه غرق طوفـــان بلاست امر به نیکـــــــــیش نموده مو به مو ده برابــــــــــــــر می دهد پاداش آن میدهد مهلــــــــــــــــت بسی بر آدمی از گنــــــاهش بگذرد با لطف خویش میدهد او را جــــــــــــــزای آن عمل بُعد روحانی بود او را نشـــــــــــــان سستی است و تنبـــــــــلی در زندگی بود رسولی کوزه گر اندر جهـــــان قهر نمود و قوم خود کردی رهـــــا گفت که بشکن کوزه هایش یک بیک پیش چشمم حاصـــــــــلم ویران مکن قیمتــــــــــــــــش دادم تو نالانی چرا عشق حق بر بندگـــــــــان خود ببین خلق حق کــــــــردی رها اندر زمین تا بود همچون چـــــــــــــراغ راه ما چشم باطن چشــــــــم دیدار خداست نور تقـــــــــــــوا می برد از دل همی دفع نمـــــــــــــــــاید از درون ما بلا راه و رســــــم زندگی از بهر ماست

 

خلق بدون رهبر از خالق جداست
چون اطاعت از ولی امــر خداست

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

از اثر پی بر مؤثر میبرند

دمید ایــــــــــزد ز روح خود بر آدم بتابید پرتو نورش به دلهــــــــــــــــــا چو هستی بگَـــــــردش در آورد خدا بود روح حق حاکم این جهــــــــــــان بود روح چو نوری در دل نهـــــــــان چو روح غالب جسم بود در جـهــــان بود روح چو جاوید بهر دو ســــــرا بود روح وسیعتر ز هر دو جـــهــان نبینی خـــــــــــدا را تو با چشم ســــر چو چشم دل است چشم پیغمبـــــــری ســــــــــــــرا پردة دل حریم خداست چو آلوده گردد بمـــــــــــــــــا و منی چو خواهی شوی غرق عشق و صفــا آنکه لایق شد به معشوقــــــــش بدان جلوه کرد ایزد چو اندر جــــــــان ما نظر کن تو در خلقـــــــت خود جوان روح و جان مــــــــــــا ز آثار خداست آن کســــــــــــــانی که مرید این درند داده ایزد بر تو عقل و علــــم و هوش چون زتقوا داد بر انســــــــان برتری جو فردا شود روز محشـــــــــــر بپا دهند نامة مــــــــــــــــا چو بر دست ما شویم دست بدامان آل عبـــــــــــــــــــا چو مـــا هر چه داریم ز پیغمبر است حیات و ممــــــــــــات است بدست خدا

نمود خلقت بنی آدم دمــــــــــــــــا دم زعطر خود بداد زینت به گلهــــــــا بجنبید ز روح خدا جسم مـــــــــــــا چو آگه بود از دل بندگــــــــــــــــان خدا آگه باشد ز سرِّ و عیــــــــــــان خداست خــــــــــالق کل هســتی بـدان امـــــــــــــــــانت بود پیش مـا از خـدا چو دریا نگنجد در یک استکـــــــــان برو چــــــــشم دل کن قوی ای پســر که داده تو را در جهـــــان ســروری جدا از دو رنگی و مکــــر و ریـاست شود خوی تو خوی اهـــــــــــریمنی ریاضت بده نفس امــــــــــــــــــاره را داده اندر عاشقی صد امتحـــــــــــــان اختیار جان برفت از دست مــــــــــــا دل خویش تو آئینـــــــــــــه حق بدان هر جفـــا باشد از این نفس و هواست از اثـــــــــــــــــر پی بر مؤثر میبرند غیر از این ره نیست جز راه وحوش گفت بدون علم زحیوان کمتــــــــری دهد مزد اعمال ز نیّات بمـــــــــــــــــا شود روی ما از خجــــــــالت سیـــــاه شفاعت کنند پیش رحمــــــــــان ز ما نگهبــــــــــــان جنّت خود حیدر است ره وصل اوست در نمـــــــــاز و دعا

 

خدایا به زهرای پیغمبــــــــرت
ز احسان رضا را مران از درت

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

حُب خدا

چو خـــــــــواهی شود راضی از تو خدا بود نصف عقل و خرد در جهــــــــــــان چو خواهی شوی از بدی در امـــــــان به کم قانع باش از خدای جهـــــــــــان هر آنکــــس به روزی کم قانع گشت چو احســـــــــان بدیدی تو از دیگران ز کـــــــسب حلال روزی آور بدست تو پند بزرگـــــــــــــــان دین گوشدار چو خوبی بدیهـــــــــــــــا برد از میان بده سهم یزدان ز امـــــــــــوال خویش مکن ظلم تو اندر جهــــــــان بر کسی مهیّا شو هنگـــــــــــــــــــــام وقت نماز بپرهیز زچــــــــاپلوسی از این و آن بکن دوری از نیش و زخم زبـــــــان بپرهیز زشوخی تو ای با وقـــــــــار تو هـــــــــــــر نعمتی را غنیمت بدان چو خواهی نلغزی تو اندر صــــراط چو خواهی نگــــــــردی اســیــر بلا مبند دل تو بر سحر جادوگـــــــران بپرهیز تو از بخل و کــیـن و هــوا دل خویش نما پاک زظن و گمـــــان چو خواهی که دست تو گیــرد خدا ستم در شهادت بوقت قضـــــــــــــاء چو خواهی شوی رستگار در جهان الهی بدیهـــــــــــــــــــا زمن دور کن

محبت بمردم نمـــــــــــــــــا از وفاء همی مهربانی با دیگـــــــــــــــــران بپوشان تو عیبِ بَدِ دیگـــــــــــــران طلب کن تو روزی ز روزی رسان خدا هم زتقصیـــــــر او در گذشت به نیکی تو جبــــران کن اندر توان ربا خوار شود عــاقبت ور شکست مکن تکیه بر غیر پروردگــــــــار بشوی با عبادت گناهـــــــان ز جان بکن رحم به اقوام و یــاران خویش چو عقبی نیایی فـــــــــــریاد رسی چو جــــــان را بود میل راز و نیاز تو اظهــــار مکن فقر خود ای فلان تمسخر مکن از کسی در جهــــــان برد از میان عفّت و اعتبــــــــــــــار گله از خدا را تو جــــــــــایز مدان بکن امر به معروف و نهی منکـرات تو یاری مظلوم نما از وفـــــــــــــاء بپرهیز تو از کذب و تهمت هر آن بده قرض نیکــــــــــــو به خلق خدا بپرهیز زفحــــــاشی در هر زمان بکن حــــــــــــــــــاجت والدینت روا شود باعث حبس بـــــــــــاران رضاء بگف گیر تو افـــــسار نفس در نهان به لطفت دلـــــــــــــــم خانه نور کن

 

چو فردا رضا سر برآرد زخـاک
نمـــــــــا نامه اش از گنه پاک پاک

تمامی حقوق این وبلاگ متعلق به آقای غلامرضا دلاوری می باشد

یا الله